Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Αποχαιρετιστήριον



Ηταν ψηλός, μελαχροινός, άνετος και ωραίος. Είχε λύσει τα βασικά προβλήματα της ζωής του με τους ίδιους τρόπους που αντιμετωπίζεται η πείνα : με την νηστεία της αποχής και την κραιπάλη της παράδοσης. Ετσι, σωματικά, πέρασε στο επίπεδο του κομψευόμενου από εκείνο του κοιλαρά και του μισογύνη από το επίπεδο του περιπαθούς εραστή. Ηταν δύσκολο να πιστέψεις πως κάποτε έπαιρνε σβάρνα όλα τα μπαρ μεθώντας κάθε βράδυ αυτός που τώρα έπινε μόνο σόδα. Μια πολύ γινωμένη ντομάτα σαλάτα μπορούσε να γίνει το μοναδικό γεύμα της ημέρας του ενώ από τις γυναίκες έπαιρνε μόνο τα στοιχεία που δεν είχαν σχέση με την καλώς (αλλά και την κακώς) εννοουμένη θηλυκότητα. Τα ρούχα του ήταν πάντοτε στην τρίχα και  το αυτοκίνητό του ακριβό, δυο στοιχεία που κέντριζαν το γυναικείο ενδιαφέρον το οποίο απογειωνότανε από την ολοφάνερη πνευματικότητα που χαρακτήριζε τα λεγόμενά του. Σαν τα κουνούπια που χάνουν τα φτερά τους από την ζέστη του φωτιστικού καιγότουσαν και οι γυναίκες που τον πλησίαζαν χωρίς να αποβάλλουν τα χαρακτηριστικά του φύλου των. Πολλές δεν καταλάβαιναν καν την λεπτή ειρωνεία του ή την καταλυτική λογική του όταν ξεγλιστρούσε σαν χέλι από τις παγίδες που του έστηναν υπακούοντας συνήθως στους κανόνες της συμβατικής συμπεριφοράς που επέβαλε η κοινωνία στις γυναίκες.
Από την άλλη διασκέδαζε με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του γυναικείου μυαλού της μάνας του ίσως γιατί εδώ έλειπε το σεξουαλικό στοιχείο. Διασκέδαζε μαζί της λέγοντας πως αυτός παντρεύτηκε το μπουζούκι του κάθε φορά που η μάνα του προσπαθούσε να τον βάλει στον "ίσιο δρόμο".
Σαν κολητό του είχε επιλέξει τον μοναδικό που μπορούσε να τον συναγωνιστεί στις άοσμες κλανιές κατά την διάρκεια των περιπάτων τους. Ηταν από τους λίγους που είχαν πιάσει το νόημα της φράσης " ή μιλάμε ή κλάνουμε" και εμπιστευότανε την βροντώδη γλώσσα του πρωκτού περισσότερο από αυτήν του στόματος ενώ μισούσε τις ύπουλες, σιγανές και όζουσες κλανιές, αυτές ήτανε κυριολεκτικά του κώλου.
Αυτά τα βαθύτερα -αλλά συγχρόνως εξαιρετικά απλά-συμπεράσματα από την ερμηνεία των λέξεων ήταν που τον ξεχώριζαν από τους άλλους ανθρώπους, δεν του άρεσαν οι συμβατικότητες. Διασκέδαζε με τους νόμους στην Ελλάδα που έπασχαν στα σημεία στίξης, δεν είχανε ποτέ τελείες. Απαγορεύεται το τάδε έλεγαν αλλά δεν έβαζαν τελεία και συνέχιζαν με το "κατ' εξαίρεσιν επιτρέπεται" μέχρι να αποδομηθεί εντελώς η απαγόρευση. Κι όμως αυτή ήταν η δουλειά του, να βγάζει το ψωμί του με λογική πάνω στο πιο τρελλό πράγμα του πλανήτη, την ελληνική νομοθεσία ! Κι εδώ θα μπορούσε να βασανίζει το μυαλό του μέρες ολόκληρες μέχρι να βρει την απάντηση στην κάθε ατέλεια του νομοθέτη αντί να την προσπεράσει εφαρμόζοντας την σε άλλους, όπως έκανε η πλειονότητα των δικαστικών λειτουργών.
Καλή του ώρα !

Let me eat when I am hungry,
Let me drink when I am dry,
A dollar when I am hard up,
Religion when I die,
The whole world's a bottle,
And life's but a dram,
When the bottle gets empty,
It sure ain't worth a damn.




Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

The Girl from Ipanema




Το δάκρυ μπορεί να ήταν από την ριπή του αέρα που κουβάλαγε σκουπιδάκια, μπορεί κι από αλλεργία στο δάσος. Μπορεί όμως κι από την θύμισή της στο πρόσωπο κάποιας άλλης που τόσα και τόσα όνειρα ξύπνησε. Και πρώτα απ' όλα το χρέος μιας κι ήτανε άνθρωπος "ντέτο-φάτο" δηλαδή να κάνει πάντοτε ότι λέει. Μα κάποια πράγματα γίνονται αδύνατα μετά από μερικές αναβολές, μετά από μερικούς δισταγμούς κι ένα ταξίδι στην Βραζιλία δεν  ήταν και το απλούστερο πράγμα του κόσμου.  Τόλεγε για άλλους μα δεν το τόλμησε ο ίδιος :
Σαν φτάσει η ώρα να παντρευτείς υπάρχει πάντα ένα καράβι φορτηγό που πάει Βραζιλία. Σαράντα μέρες ταξίδι χωρίς να πιάσει λιμανι και δεν πληρώνεις ναύλα, κάνεις τον γραμματικό και ξεμπερδεύεις. Γνωρίζεις νέους τόπους και γυναίκες που βλέπουν τον άντρα σαν θεό ειδικά αν μετακινηθείς προς τα βόρεια. Ο γάμος είναι μακρύτερο ταξίδι και τον ρόλο του θεού στα μέρη μας τον παίρνει η γυναίκα δικαιωματικά. Ασε που θα βλέπεις συνέχεια το ίδιο τοπίο.
Τι τούρθε και ξεστόμισε πως κάποια μέρα θα πάει να την βρεί ; Ποτέ δεν έμαθε πως τούρθε, τόπε χωρίς να το πιστεύει. Η αλήθεια ήταν πως την είχε ψιλοβαρεθεί, είχε περάσει η μαγεία των πρώτων μηνών στην σχέση τους και είχε συνηθίσει το εξωτικό της. Για τους άλλους ίσως ήταν ένα όνειρο ζωής μια όμορφη Βραζιλιάνα αλλά  με την Ιπανέμα το είχε ζήσει αρκετά και βρίσκονταν στο δίλημμα παντρευόμαστε ή το χαλάμε. Μόνο που την περίπτωσή του το ταξίδι στην Βραζιλία δεν ήταν η εναλλακτική λύση αντί του γάμου αλλά πήγαινε πακέτο μ' αυτόν !
Δεν την έστειλε πίσω με το καράβι αλλά με το αεροπλάνο. Τότε ήταν που της υποχέθηκε πως μια μέρα θα πάει να την βρει. Ηξερε την διεύθυνσή της και του ήταν αδύνατον να την ξεχάσει, την κοπέλλα την λέγανε Ιπανέμα κι έμενε  στην περιοχή Ιπανέμα του Ρίο ντε Τζανέϊρο.  Ο αριθμός ήταν το έτος γεννήσεώς της, ήταν συνομήλικοι. Είχε αποτυπωθεί στο μυαλό του η λάμψη στα μάτια της όταν το είπε, ήταν ο,τι ήθελε ν' ακούσει, να την βοηθήσει στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Ούτε που φανταζότανε πως είχε έρθει Ευρώπη για να παντρευτεί, το κατάλαβε αργότερα στα γράμματά της, αυτός δεν της έγραψε ποτέ για να τον ξεχάσει πιο εύκολα, έτσι πίστευε. Ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε όπως ποτέ δεν μαθαίνουμε αν η ελεημοσύνη που δίνουμε σε κάποιον αν του άλλαξε την ζωή προς το καλύτερο ή όχι, είναι υπεροπτικά τα νιάτα. Μόνο όταν γεράσουμε μας ενδιαφέρει η διαδρομή του όποιου οβολού μας.
Οταν όλα τα έζησε, όταν τα νιάτα του μεταλλάχτηκαν σε αναμνήσεις, τα παλιά χρέη ξανάρθανε στην επιφάνεια ζητώντας να εξοφληθούν σε μια φευγαλέα ματιά ή στο ψιθύρισμα μιας κάποιας μελωδίας. Το Μουντιάλ του 2014 στην Βραζιλία είναι η τελευταία σου ευκαιρία, σκέφτηκε κι άρχισε να παίρνει σβάρνα τα ταξιδιωτικά γραφεία ζητώντας λεπτομέρειες. Μετά το σκέφτηκε καλύτερα και πιο παραδοσιακά, οπότε κατέβηκε στον Πειραιά να ρωτήσει κάθε πότε  έχει ναύλο για Βραζιλία.