Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Ιστορίες με αλάτι (11) Ο κύριος Κ.





Ο κύριος Κ. είχε για παρατσούκλι ένα επάγγελμα που δεν το έκανε ποτέ. Ψηλός, λιγνός, από τους ανθρώπους που όταν είναι μικροί δείχνουν μεγαλύτεροι από την ηλικία τους και όταν μεγαλώσουν μικρότεροι, μάλλον γιατί δεν πιάνουν ποτέ λίπος απάνω τους,  ούτε στα μικράτα του γιατί δεν είχε να φάει, ούτε στα γεράματα γιατί  το λιτοδίαιτον ήτανε πια τρόπος ζωής, Το όνομά του και το επίθετό του είχαν ξεχαστεί, όλοι τον ήξεραν με το παρατσούκλι του.

Ανθρωπος της δουλειάς και του χρήματος, κυνήγαγε κάθε ευκαιρία να το βγάλει...Από εξοχικός καφετζής τα καλοκαίρια μέχρι εργάτης για όλες τις δουλειές τον χειμώνα. Η πρώτη φορά που άκουσε το όνομά του ήταν ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του 50, έπαιζε δυνατά και συνέχεια Καζαντζίδη στο καφενείο του και τον βρίζανε οι γειτόνοι που κοιμότουσαν από τις εννιά! Κι όμως του τότε πιτσιρικά του άρεσε το "ινανάϊ γιαβρούμ" κι η "ζιγκουάλα".
Υστερα χάθηκε για μεγάλο διάστημα, κάποιος λεφτάς έφιαξε ένα μεγάλο αγρόκτημα και τον είχε υποτακτικό. Τον έβλεπε μόνο με τις μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού να ψάχνει στα κοιλώματα των βράχων για αλάτι, είχαν την ίδια πετριά. Το αλάτι των βράχων έχει άλλη νοστιμιά.  Στην θάλασσα δεν έμπαινε, ίδια κι απαράλλαχτα με τους επαγγελματίες ψαράδες που δεν παίζουν μαζί της, την σέβονται γιατί από αυτήν βγάζουνε το ψωμί τους.
 Με τα χρόνια έκανε σερμαγιά κι άφησε την δουλειά του υποτακτικού κι άνοιξε μάντρα με υλικά οικοδομών. Ηταν τα χρόνια που ο έλληνας έκτιζε το εξοχικό του, τα χρόνια του Αντρέα και τα μπάνια του λαού. Το αφεντικό του K. κάτι ψυλλιάστηκε άφησε την υγιεινή ζωή στην επαρχία και μετακόμισε στην Αθήνα και την πολιτική. Το μέλλον τον δικαίωσε και αρχηγός κόμματος έγινε και υπουργός. Ο Κ. μοίραζε τούβλα και κεραμίδια με το φορτηγό του κι αγόρασε ένα τρεχαντηράκι να ρίχνει κάνα δίχτυ για το ψαράκι της φαμιλιάς του.

Κείνα τα χρόνια, αρχές ενός  καλοκαιριού, ένα πεντόκιλο λαβράκι γύρναγε στα μισό μέτρο νερά του μικρού λιμανιού. Το βλέπανε όλοι οι εραστές της πετονιάς και δοκιμάζανε ότι δόλωμα είχανε ακούσει από ζωντανό ψαράκι μέχρι ποντίκι κι από γαρίδα μέχρι καλαμάρι χωρίς επιτυχία. Σταθερός ο γράφων στην επιλογή του ολού για το λαβράκι, έτρωγε ώρες στα σκαλάκια βλέποντας το λαβράκι να τρέχει βολίδα προς τον ολό μόλις τον πέταγε στην θάλασσα, να τον μυρίζει και να φεύγει. Ο Κ. πέρασε από εκεί και του είπε "δεν είναι για σένα αυτό το ψάρι", ο ίδιος έριξε με μια παστή σαρδέλλα αλλά δεν τόπιασε.
Ενα βράδυ ο γράφων βγήκε για μπαλαδάκια και με την καθετή ανέβασε ένα χταπόδι σκάρτο κιλό. Με το χάραμα πήγε στα σκαλάκια του λιμανιού για χτύπημα και γούλιασμα, δόλωσε τον ολό, έριξε την πετονιά του και σήκωσε το χταπόδι να το κτυπήσει όταν είδε την πετονιά του να τρέχει.
Ογδόντα μέτρα καρούλι είχε και το ψάρι το πήρε όλο, φοβότανε να το κοντράρει. Το ψάρι σταμάτησε την στιγμή που το σκεπτότανε να κολυμπήσει μαζί με το καρούλι ή να μπει στην βάρκα του και να το πάρει στο κατόπιν. Το ψάρι ερχότανε σιγά-σιγά αλλά το άφηνε λάσκα όταν κοντράριζε, φοβότανε η 25άρα πετονιά του μην ήταν κάπου αδυνατισμένη και σπάσει. Τελικά φάνηκε ένας γνωστός του ψαράς με την βάρκα του και το απόχιασε. Τούδωσε το μπαξίσι του κι έμεινε να θαυμάζει το ψάρι που "δεν ήταν γι αυτόν".
Πέντε κιλά και 50 γραμμάρια έδειξε στην παλάντζα του κρεοπώλη το ψάρι, στεγνό. Το μυστήριο της τροφής του λύθηκε από το στομάχι του : γεμάτο σκληρά καβούρια της φυκιάδας κι ένα σκουρλιάμπι πρόσφατο, φαίνεται πως είχε τελειώσει τα καβούρια της περιοχής και το γύρισε στην δεύτερη επιλογή του, τα χταπόδια που πρώτα δεν τα έτρωγε,
Σκεπτότανε με ποιόν τρόπο θα του αντιγυρνούσε στον Κ. την κουβέντα που του είπε, μα δεν έβρισκε κι όλο το άφηνε για το άλλο καλοκαίρι, στο τέλος δεν πρόλαβε.

Σαν έκοψε ο οικοδομικός οργασμός η μάντρα είχε αναδουλειές και ο Κ. έβγαλε μια επαγγελματική άδεια και τόριξε στα παραγάδια. Οι άλλοι επαγγελματίες παραγαδιάρηδες τον έβλεπαν με μισό μάτι γιατί πρώτον δόλωνε με ψώλο - αυτοί δεν δίνανε ποτέ στους πελάτες του ψάρι που είχε φάει το ολοθούρι, μόνο στα μαγαζιά τόδιναν - και δεύτερον και κυριότερο γιατί τους τα πήγαινε διανομή στο σπίτι τους κάτι που θεωρούσαν εξευτελιστικό. Οι καθαροί επαγγελματίες περιμένανε τον πελάτη σπίτι τους να πάρει το ψάρι του τυλιγμένο σε εφημερίδες, για το κακό μάτι.  Αυτά ήταν λεπτομέρειες για τον Κ. που τα έβαζε σε ναϋλον σακκούλες και τα πήγαινε με την βέσπα του ρωτώντας αν τα θέλανε.

Υπήρχε ένας άγραφος νόμος να μην ρίχνουνε δίχτυα οι επαγγελματίες εκεί που ψαρεύανε οι καθετάκηδες μπαλαδάκια και λυθρίνια, ένας αμοιβαίος σεβασμός, πολλές φορές κι οι ερασιτέχνες βοηθάγανε με τον τρόπο τους τους επαγγελματίες. Βέβαια με την κριση οι ερασιτέχνες με βάρκα περιορίστηκαν από τριψήφιο σε μονοψήφιο αριθμό, έπαιξε ρόλο κι η ηλικία, περνάνε τα χρόνια και το νέο αίμα προτιμά το καουμπόϊκο  ψάρεμα με τα καλάμια, τ' αγοραστά δολώματα και τα τσαμασίρια τους. Σ' αυτά τα νερά έριξε τα δίχτυα του ο περίπου ογδοντάρης Κ. και γέμισαν λυθρίνια, θάχανε μαζευτεί για να γεννήσουνε. Βιαστικά καθάρισε τα δίχτυα του και τα ξανάριξε, ξαναγεμίσαν ψάρια. Τα καθάρισε κι άρχισε να τα ξαναρίχνει όταν... βρήκαν την βάρκα να γυρίζει γύρω-γύρω, η μηχανή λειτουργούσε μα η καρδιά του Κ, όχι.

Κάποτε ο γράφων κοιτώντας την άδεια από βάρκες προκυμαία είπε σ' έναν φίλο του, επαγγελματία, που τύλιγε τα ψάρια του σ' εφημερίδες για το κακό μάτι "Καλύτερα είναι όμως να υπάρχουν μάτια κι ας είναι και κακά παρά να μην υπάρχουν καθόλου μάτια στο λιμάνι".