Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Κάποιες διαφορές...

Κάποιες διαφορές...

.

Αλλ' ου πως άμα πάντα θεοί δόσαν ανθρώποισιν
Ιλ. ραψ. Δ
αλλά δεν δίνουν στους θνητούς οι αθάνατοι όλα αντάμα
μτφρ. Ιακ. Πολυλά




Μ΄αρέσει ο τρόπος που οι αρχαίοι έβλεπαν τους θεούς. Οπως τα παιδιά βλέπουν τους μεγάλους, αλλά πιό σοφά. Τα παιδιά νομίζουν πως επειδή οι μεγάλοι ξέρουν περισσότερα τα ξέρουν όλα.
Οι αρχαίοι τόχαν ξεπεράσει αυτό, είχανε βάλει και στους "θεούς" τα όριά τους. Δεν ζητάγανε θαύματα από την Αθηνά, κουνούσαν και τα χεράκια τους, μιά βοήθεια ζητάγανε όπως τα παιδάκια σαν κτίζουν στην άμμο σπιτάκια. Η θρησκεία τους, βοηθούσε στο να διατηρουν μιά αγνότητα στην ψυχή, να βλέπουν το περιορισμένο των δυνατοτήτων τους και να αποφεύγουν την αλαζονεία. "Τι παραπάνω θέλεις πατέρα δύο ολυμπιονικών ; Δεν θ' ανέβεις στον Ολυμπο"
Θεωρούσαν τους εαυτούς τους παιδάκια και σοφά δεχότουσαν πως δεν είναι σωστό να τα έχουν όλα, σαν τα παιδάκια θάτρωγαν όλα τα γλυκά σε μία μέρα, θα βαρυστομάχιαζαν.
Είχε μιά ωριμότητα μέσα στην αθωότητα αυτή η θρησκεία.

Και τους αποκαλούσαν αθάνατους όχι γιατί δεν θα πεθάνουν αλλά γιατί υπερκάλυπταν τα ανθρώπινα όρια ζωής.

Αργότερα φάνηκε η νέα εκδοχή της θρησκείας του Αβραάμ. Μετά τον περιούσιο λαό (κληρονομικό δίκαιο) επεκτάθηκε και τους υπόλοιπους λαούς μέσω της "πίστεως", διαβατήριο γιά κάθε επιτυχία και σκοπό. Η παιδική αθωότητα εξαφανίστηκε, υπήρχε στόχος τώρα η μετά θάνατον ζωή (σκεφτείτε καλά την έκφραση, είναι η αποκορύφωση του παραλογισμού) και όχι η ανάμνησή της όπως στους αρχαίους. Η ανθρωπότητα "ωρίμασε", χάθηκε η αθωότητα, τώρα πιά υπάρχει σκοπός, ποιό παιδάκι βάζει σκοπούς ;
Τώρα έχουμε μιά " αθωότητα" μέσα στην "ωριμότητα"
.
Φιλοσοφικά η διαφορά των θρησκειών αντιστοιχεί στην διαφορά μεταξύ Φύσης {εκ του φύω} και Γένεσης {εκ του γί(γ)νομαι}. Εντελώς συμπτωματικά στα ελληνικά η λατινογενής λέξη Nature {εκ του nato = γίνομαι} αποδίδεται σαν "Φύσις" και επίσης εντελώς συμπτωματικά στα αγγλικά π.χ. η λέξη "Physis" έχει εξαφανισθεί, μείνανε μόνο τα παράγωγά της physic, physical, physics κ.λ.π. με σημασίες κάπως πιό μακριά από την αρχική έννοια.
Δεν είναι τυχαίο που σ' αυτά τα χώματα η νέα θρησκεία πάλαιψε χίλια χρόνια να επιβληθεί, ούτε ότι έβαλε τόσο νερό στο κρασί της ώστε να γίνει "αγνώριστη" από τους "συγγενείς" της.
Και φυσικά η νέα θρησκεία δίνει ταυτόχρονα όλα τα εφόδια στους "πιστούς"( η "πίστις" τα πάντα καταφέρνει), ίσως γιατί δεν είναι αθάνατη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου