Η κατάθεση

Μια συζήτηση κάπου αλλού μούφερε στο μυαλό κάποια άλλα γραπτά μου...


Η κατάθεση  (αντί εισαγωγής)

  

Λένε πως το γράψιμο  ενός βιβλίου είναι κατάθεση ψυχής. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι. Μπορεί αντίθετα να αποβλέπει σε κατάθεση τραπεζική η συγγραφική προσπάθεια, μην το αποκλείεις όλα παίζουν. είτε εκούσια, είτε ακούσια. Πάντως εγώ προσωπικά κάποια άλλη κατάθεση ανασύρω απ’ το μυαλό  μου…

Επί χούντας έχασα πολλούς φίλους. Είχαν βαρεθεί να πηγαίνουν  μαζί μου κάθε βράδι στο τμήμα για αποτυπώματα επειδή εγώ δεν έλεγα να ξυρίσω τα γένια μου. Βλέπεις δεν πιάνανε μόνο εμένα οι ασφαλίτες της χούντας αλλά και το "κύκλο" μου για εξακρίβωση στοιχείων. Καμιά φορά η υπόθεση προχωρούσε λιγάκι παραπέρα…

Δεν ήξεραν και δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλον. Ο ένας τυφλωνόταν από το πολύ φως και ο άλλος απ’ το σκοτάδι. Επρεπε όμως να βγάλουν τη δουλειά. Τα νερά είχαν ταραχτεί αρκετά. Ερώτηση ο ένας-πάντα ο ένας-, απάντηση πάντοτε ο άλλος, ακόμα και χωρίς ερώτηση.

-Γιατί γράφεις ; Τι θες να δείξεις ;
«Τι θες να κρύψεις ; » σκέφτηκαν κι. οι δύο. Ηταν κανόνας στο “παιχνίδι” τους.
-Αφήνω τα πενήντα και πάω για τα εξήντα, δεν μιλάω εύκολα πια, γράφω...
-Κι’ άλλοι γράφουν μα δεν προβοκάρουν. Για ποιους δουλεύεις ;
Σαν να δυνάμωσε η λάμψη του προβολέα στο πρόσωπό του, λες και με το περισσότερο φως θα φαινόταν η αλήθεια. Σιωπή η απάντηση. Επανήλθε.
-Εσύ κτυπάς και τους δικούς σου. Γιατί το κάνεις ;
-Ετσι μου βγαίνει. Δεν ξεχωρίζω τους δικούς μου από τους άλλους. Παλεύω να τους δείξω τι τους ξεφεύγει.

Αδύνατον να δει το πρόσωπό του στη σκοτεινή κάμαρη. Τόσο σκοτάδι ούτε η φαντασία δεν διαπερνά. Σταμάτησε τη διαστολή στις κόρες του.
-Κι’ άλλοι τα βάζουνε με τους δικούς τους. Γιατί εμένα ;
-Από συνήθεια. Θυμάσαι ;
-Πως να θυμάμαι ; Ποτέ δεν είδα πρόσωπα, δεν ξεχωρίζω τις φωνές, κάθε φορά ξεχνάω γρήγορα, να επιζήσω.

Αμήχανη σιωπή.
-Πες τη κατάθεσή σου να τελειώνουμε.
-Παλεύω. Για μερικά πράγματα, παλεύω. Κι’ ο Χατζηδάκις για μερικά πράγματα πάλευε. Δεν έχω όμως το ταλέντο του.
Και γράμματα γνωρίζω