Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2022

Κατ΄όναρ, καθ' ύπαρ (5) Passing through

Αντί προλόγου


Στον ύπνο και στο ξύπνιο...


Ηταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, θυμήθηκα πως βγήκα απ' τα όνειρά μου. 

Τα όνειρα πια βαστάνε λίγο, ό,τι προλάβεις να ζήσεις μέσα σ' αυτά. 

Είχα ένα ραντεβού με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα. 

Ηταν σαν ηθοποιός, έπαιζε όποιον ρόλο της ζητούσα, θυμήθηκα όλες τις καλές και τις κακές στιγμές σε όλο το ρεπερτόριό της.

Αρνήθηκε όμως να παίξει τον εαυτό της.


Είναι πολύ νωρίς, μου είπε, δεν γέρασα ακό
μα...
.
.
Με πήρε ο ύπνος ξανά...περιμένοντας να γεράσει.

Εδώ το άσμα όπως ηχογραφήθηκε το 2013 χωρίς να κυκλοφορήσει



I saw Adam leave the garden
with an apple in his hand
I said ""Now that you're out, what are you gonna do?""
He said ""Plant some crops and pray for rain,
maybe raise a little Cain
I'm an orphan now and I'm only passing through""


 Ητανε τηνέητζερ μια  νυχτιά παγερή, είχε κοιμηθεί με ανοιχτό το φως, σαν είδε την κουρτίνα να σαλεύει, Χωνευτό το παράθυρο στον πέτρινο τοίχο αφηνε ένα κενό γύρω στους είκοσι πόντους πίσω από την κουρτίνα, χώρος προοριζόμενος για το καλoριφέρ αργότερα. Δεν θάκλεισα καλά το παράθυρο, σκέφτηκε, μα πριν προλάβει να σηκωθεί να ελέγξει πίσω από την κουρτίνα φάνηκε η σιλουέττα της Γουίνερ. Hρθε κοντά του, την χάιδεψε κι η γούνα της ήταν παγωμένη. Σηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο, ήταν κλειστό, η πόρτα του δωματίου επίσης, έμοιαζε σαν να πέρασε μέσα από τον τοίχο. Προσπάθησε να το ξεχάσει και να κοιμηθεί.

Η Γουίνερ ήταν ένα από τα τρία γατάκια που είχε η αδερφή του στο σπίτι της. Τα άλλα ήταν η Ντολόρες, το πιο όμορφο γατί που είχε δει ποτέ, τρίχρωμη, και σεξ μάνιακ. Εμεινε έγκυος πριν γίνει 6 μηνών, δεν το άντεξε και τέλειωσε γρήγορα την ζωή της. Ο αρσενικός Ζίροου προσπαθώντας να σώσει την τιμή της αδερφής του κονόμησε κάτι τραύματα από δαγκωνιές που ο κτηνίατρος ήθελε μήνες να τον θεραπεύσει και τελικά τον κράτησε αυτός. Ηταν πολύ αθλητικός, πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος.   Η Γουίνερ, τρίχρωμη κι αυτή φαινότανε σαν καθυστερημένο μπροστά τους όμως κάτι είχε δει o  άντρας της αδελφής τoυ και την ονόμασε έτσι. Και δεν έπεσε έξω, ήταν η μόνη από τα τρία γατάκια που παρέμεινε στο σπίτι, αλλά όχι για πολύ.

Μια μέρα ο άντρας της αδερφής του κτύπησε το κουδούνι και τούφερε την Γουίνερ πεσκέσι. " Κάθε φορά που φεύγεις από το σπίτι κλαίει το γατί και σε αναζητάει. Σου ανήκει" είπε και του παρέδωσε την αγαπημένη του γάτα.
Η Γουίνερ αυτοστειρώθηκε στην δεύτερη της γέννα, βγάζοντας ένα νεκρό έμβρυο.Επέζησε δύσκολα μετά από αυτό, με δίαιτα και ελαιόλαδο για αρκετές μέρες. Αφοσιώθηκε πλήρως στον συγκάτοικό της φέρνοντας του ψάρια και κρέας που έκλεβε από τα γύρω σπίτια, χωρίς να τα τρώει αυτή. Η πράξη συνοδευότανε από ουρλιαχτά θριάμβου- σαν να την έσφαζες. Στο μόνο πράγμα που η Γουίνερ τρελλαινότανε, ήταν τα γαριδάκια, σνακ μιας εποχής.

Πολλές φορές τον ακολουθούσε έξω από το σπίτι για δυο-τρία τετράγωνα απόσταση κάτω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Εζησε μαζί του δέκα χρόνια και εξαφανίσθηκε μια μέρα αφήνοντας πολύ ψηλά τον πήχυ για τις επόμενες γάτες. Δεν την ξέχασε ποτέ.

Passing through, passing through
sometimes happy, sometimes blue
glad that I ran into you
Tell the people that you saw me passing through

Ενα βραδάκι καθότανε στου Φλόκα, στην Φωκίωνος Νέγρη, είχε ήδη απαγορευτεί η κυκλοφορία αυτοκινήτων στους δρόμους στις δυο πλευρές της.  Απ΄την μεριά του μαγαζιού οι καρέκλες "έβλεπαν" στο δρόμο, το ίδιο και οι καρέκλες της νησίδας απέναντι., το ενδιαφέρον ήταν στον δρόμο, στην "παρέλαση" των γυναικών. Ξαφνικά είδε τον εαυτό του απέναντι και σηκώθηκε να πάει εκεί. Στα μισά σταμάτησε απορώντας πως βρέθηκε απέναντι και γύρισε πίσω. Ο άλλος του εαυτός είχε φύγει, κάποιοι του είπανε πως ήταν ένας ντράμερ κάποιου συγκροτήματος που του έμοιαζε καταπληκτικά. Δεν το πίστεψε, δεν το έψαξε, προσπάθησε να το ξεχάσει γιατί ψιλοτρόμαξε. Στα όνειρά μας βλέπουμε με τα μάτια μας τους άλλους, ποτέ τον εαυτό μας στο πρόσωπο και η πρώτη φορά τρομάζει, ακόμα και στο ξύπνιο μας.

Passing through, passing through
sometimes happy, sometimes blue
glad that I ran into you
Tell the people that you saw me passing through

Στα σαράντα του ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα, πολύ και αμοιβαία. Πάντοτε ο έρωτας είναι αμοιβαίος, αλλιώς ... καψούρα λέγεται. Με το που γνωριστήκανε περάσανε δυόμιση μέρες μαζί σ' ένα ξενοδοχείο πριν πάνε σπίτια τους για ύπνο, χώρια. Με το που ξύπνησαν, ξαναβρεθήκανε και διαπίστωσαν πως είχαν δει ακριβώς το ίδιο όνειρο με απίστευτες λεπτομέρειες. Κάποιοι του μίλησαν για αστρικά ταξίδια, ουσίες και αποστάγματα. Ηξερε πως ήταν καθαρός και δεν ήθελε να πιστέψει σε αστρικά ταξίδια και τέτοια. Προσπάθησε να το ξεχάσει, δεν ήθελε να ζει με απορίες.Οι έντονοι έρωτες τελειώνουν γρήγορα, με το πρώτο στραπάτσο της εικόνας που ήταν "τέλεια".Αυτός βάστηξε πέντε τέλειους μήνες και πέθανε όρθιος κι αλώβητος όπως τελειώνει ένα συγκλονιστικά δραματικό θεατρικό έργο, ενώ οι ηθοποιοί παραμένουν ζωντανοί..

Passing through, passing through
sometimes happy, sometimes blue
glad that I ran into you
Tell the people that you saw me passing through

Οταν παντρεύτηκε δεν είχε γάτα για να είναι δοσμένος στην γυναίκα του αλλά του εφερε αυτή μια μέρα ένα γατάκι που βρήκε στον δρόμο και ξανάρχισε  η γάτα να είναι το απαραίτητο στοιχείο του σπιτιού. Εκανε καλό και στα παιδιά η παρουσία της αφού δεν ήταν αυτά ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην οικογένεια, ήταν εποχές με όνειρα και γάτες να διαδέχονται η μια την άλλη, μέχρι που βρήκε μια καλή τρίχρωμη που του έκανε κι ένα πολύ χαριτωμένο γατάκι και το βάστηξε, τα άλλα τα έδινε σε μαθητές του. Τότε όμως ήρθε εξ επαρχίας ορμώμενος ένας δάσκαλος με νεύρα και στρυχνίνη και δεν άφησε γατί ζωντανό στην γειτονιά...

I marched with Martin Luther King
in Sixty-three in spring
when he said ""I have a dream to share with you""
The gates of hope swung wide that day
but Martin only pointed out the way
for his time was short
and he was only passing through

Αυτή την φορά ήεελε τρίχρωμη γατούλα με γονίδια κι άρχισε να ψάχνει με αγγελίες. Βρήκε μια στις προδιαγραφές του αλλά την πούλαγαν, κάτι που γι αυτόν ήταν ξένη  ήπειρος. Δεν θα ήταν σκλαβάκι η γάτα του ώστε να δώσει λεφτά να την αγοράσει, συγκάτοικος θα ήταν. Περίπου έξη μήνες μετά βρήκε σ' ένα σπίτι γεμάτο γάτες ένα γατάκι των προδιαγραφών του και αφού πέρασε δίωρο τεστ γατοφιλίας με το γατάκι στην μια του χούφτα, του το χάρισαν.Ο γάτος άρχοντας του σπτιού ήταν εγγύηση για τα γονίδια που είχε το γατάκι. Ηταν πελώριος, κάτασπρος με ένα μαύρο αυτί και πανέμορφος, προφανώς Siberian ή Norwegian Forest. Και πράγματι η γάτα στη ζωή της με πολλές γέννες, μετά από δυο ατυχίες να μη μεγαλώσει το διαλεχτό γατάκι της, έκανε ένα ασπρόμαυρο κουκλί,  Norwegian Forest Cat και έφυγε μόνη της από το σπίτι αφήνοντας χώρο για το γατάκι της. 




Τα χρόνια πέρασαν, δεν ξέχασε να χωρίσει - όπως πολλοί- και συνήθισε να ζει χωρίς γυναίκα, αλλά όχι χωρίς γάτα.Η απορία του δεν ήταν που η γυναίκα του φεύγοντας δεν πήρε τα παιδιά τους, αλλά πως άφησε την γάτα που την είχε συνηθίσει καθώς έμενε περισσότερες ώρες στο σπίτι αφού δεν δούλευε. Ισως η απουσία της γυναίκας τον έκανε να δεθεί με την ασπρόμαυρη κούκλα που συγκατοικούσε και τον περίμενε το βράδυ ανεβασμένη στην ταράτσα. Πιάνοντας την μυρουδιά του πριν τον δει να πλησιάζει το σπίτι άρχιζε τα ξεφωνητά του καλωσορίσματος. Ηταν η γάτα που ήξερε να πατάει το Μ στο πληκτολόγιο και να ακούγεται μια μουσικούλα.  Mε το που βγήκε στην σύνταξη έχασε τους τρεις καλύτερους του φίλους και την ασπρόμαυρη γάτα του, πάλι από νεκρό γατάκι στην γέννα αλλά αυτή η γάτα δεν άντεξε.. Αποφάσισε να μην ξαναπάρει γάτα και βρήκε ...γυναίκα. 

Passing through, passing through
sometimes happy, sometimes blue
glad that I ran into you
Tell the people that you saw me passing through

Ολα καλά αλλά στο σπίτι της είχε  σκύλα, κάτι που αυτός θεωρούσε αδιανόητο αν δεν είχε τεράστιο κήπο ή μεγάλη ταράτσα, στο ελάχιστο. Απλά δεν πήγαινε σπίτι της, έμενε και μακριά .Ενα χρόνο περίπου μετά, ανεβαίνοντας στην ταράτσα του είδε μια τρίχρωμη γάτα με απίστευτα μακριά γούνα να τον κοιτάζει έντρομη και να εξαφανίζεται. Εμοιαζε πολύ στην Γουίνερ αλλά ήταν σαφώς πιο ωραία. Μετά από πολύμηνες προσπάθειες του, άρχισε να τον πλησιάζει και στο τέλος εγκαταστάθηκε για τα καλά στο σπίτι, κάνοντας όμως και βόλτες στα πέριξ. Στα δυο χρόνια το συνήθισε κι έκτοτε δεν ξανάφυγε, δείχνοντας και μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην σύντροφό του.  Εφυγε όμως η γυναίκα αφού στα τέσσερα χρόνια σχέσης, κάποια προβλήματα δεν βρήκαν λύση και γιγαντώθηκαν. Αποφάσισε να μην ξαναασχοληθεί, την ξέγραψε τελείως. Η γάτα- η μόνη που την πήρε μεγάλη και στειρωμένη, δεν την "έφιαξε" αυτός- είχε την καλύτερη εκπαίδευση από όλες τις γάτες του ως τώρα, και η γάτα δεν εκπαιδεύεται καθόλου εύκολα. Ρωτόντας έμαθε το ιστορικό της, κατέβηκε από πέμπτο όροφο γατζωμένη στις τέντες  του κατακόρυφου πίσω μέρους της πολυκατοικίας στον ακάλυπτο  χώρο στο μέσον του οικοδομικού τεραγώνου και από κεί ήρθε στο σπίτι του. Το αφέντικό της κατέβηκε μια φορά να την μαζέψει αλλά όχι δεύτερη, ήταν η τελευταία στην ιεραρχία του, είχε ακόμα σκύλο, γάτο και κουνέλι.

Passing through, passing through
sometimes happy, sometimes blue
glad that I ran into you                                                                                                                                                    Tell the people that you saw me passing through

Μια μέρα καθόταν στο πισί με την δεύτερη καρέκλα δίπλα για την γάτα του, ένα χέρι στο ποντίκι και το άλλο να χαϊδεύει το κεφάλι της. Ξαφνικά έκανε σαν τρελλή λες και γνώρισε πως το μέηλ που ήρθε ήταν από την πρώην σύντροφό του. Κάτι ζητούσε, τεχνικής φύσης στο πισί, από το διάστημα που ήτανε μαζί. Της τόστειλε παγερά αλλά αυτή μαζί με τις ευχαριστίες της, πρότεινε κι ένα καφέ στην γειτονιά του. Πήγε και διαπίστωσε πως όλα τα μικροπροβλήματα ή είχαν βρει πια λύση ή είχαν ξεχαστεί. Του τόνισε πως πλέον δεν έχει σκύλα, αλλά γάτα στο σπίτι της και πως ήθελε να δει την δικιά του. Ξανάγιναν φίλοι και η γάτα του της φέρθηκε σαν να μην είχε λείψει μια μέρα, στην ουσία αυτή αποφάσισε.

Από όλα είμαστε περαστικοί για μια φορά, σκέφτηκε, μερικές στιγμές όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν οι συνθήκες συμπέσουν. Οσο αντέξει όμως, γιατί ο κύκλος στις γάτες, έκλεισε ...

Now this day is nearly done
and my song is almost sung
and pretty soon this scene will fade from our view
If we never meet again
remember me as an old friend
that you met one time
when we were passing through



Εδώ το άσμα όπως κυκλοφόρησε πρόσφατα με κάποιους διαφορετικούς στίχους



Τρίτη 27 Ιουλίου 2021

Κατ' όναρ, καθ' ύπαρ (4) Στρείδι με μαργαριτάρι

 



Ο νιος αφέντης απ' το Τούνεζι,

μαύρος σαν του βυθού το στρείδι
αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα
είχε ένα μάτι, μάτι, μάτι
είχε ένα μάτι σαν αχάτη
Αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα,
που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτά της.

Λευκή, λευκότερη κι απ’ την αυγή
Η Λεωνόρα, ινφάντη απ’ την Καστίλη
Το δέρμα της λουλούδι της μανόλιας
τ’ αυτάκι της σαν το κοχύλι
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτα
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτά του,
του νιού από το Τούνεζι,
μαύρου σαν του βυθού το στρείδι
που γίνεται χλωμός μόλις τη δει.

Το στρείδι ανοίγει, ανοίγει τρυφερά
και έπειτα μέσα του την κλείνει
λευκή, λευκότερη κι απ’ την αυγή
με χείλη που έτρεμαν πολύ
εκείνη τον γλυκοφιλεί.

Μα παραμόνευαν απ’ το Καστέλι
οι τρεις δικοί της αδελφοί
αστράψαν ξαφνικά τα βέλη
κι ο νιός από το Τούνεζι
πάει τον κατάπιε η θάλασσα.

Μαύρος σαν στρείδι αυτός μαζί της
στην άβυσσο κατρακυλά
Με την καλή του αγκαλιά,
τη σεντεφένια κοπελιά
Στης θάλασσας τα βάθη ο μαύρος
σα στρείδι έμεινε κλειστό
Κι εκείνη έγινε μαργαριτάρι
Χλωμότερο απ’ το θάνατο.

(στίχοι του Dario Fo σε μετάφραση Κωστή Σκαλιόρα)


Περίεργα νερά αυτά της Μεσόγειος, αλλού σου μοιάζουν φιλικά, κι αλλού μόνο το χρώμα τους προειδοποιεί κινδύνους. Μεγαλωμένη στα ήρεμα νερά της Καλλονής η κοπελιά-λέγανε πως από αυτήν πήρε το όνομά του ο κόλπος- ανεβοκατέβαινε από τον αφρό στον πλούσιο σε όστρακα βυθό, μα δεν της έλαχε ποτέ μαργαριτάρι. Τόχε παράπονο. Μόνο ένα πιο μικρό από φακή, σε ακανόνιστο σχήμα σαν αχλάδι, στα τόσα χρόνια που έψαχνε. 

 

 

Θέλω το πιο σπάνιο μαργαριτάρι του κόσμου ! 

 

- Θα τόχεις. Κι’ από μένα, μπόνους, το πιο σκούρο. 

 

Ηταν σαν προγαμιαία συμφωνία ό όρος που έθετε η κοπελιά στον νέο από την Μπαρμπαριά. Γεροδεμένος κι αθλητικός, με σκοτεινό το βλέμμα απ’ τις βουτιές για σφουγγάρια στα σκληρά νερά της Αφρικής, δούλεψε χρόνια σ’ ελληνικά καΐκια, έμαθε και την γλώσσα. Με το τέλος της δουλειάς ήρθε με το σφουγγαράδικο στα νησιά του  Αιγαίου ψάχνοντας για νύφη. Δεν τόχε σε πολύ να αλλαξοπιστήσει, πίστευε πως αν η γυναίκα του ήταν καλύτερη από αυτόν και ο θεός της θα μπορούσε να είναι καλύτερος από τον δικό του. Η Καλλονή τον μάγεψε τόσο που αρκέστηκε στον λόγο της για την παρθενιά της- ήταν εκ των ουκ άνευ στην κουλτούρα του- αν και η κάπως προχωρημένη ηλικία της για γάμο προξενούσε απορίες αν κάποιος έβλεπε την ομορφιά της. 

Η Καλλονή τάχε γλεντήσει τα χρονάκια της και στόχευε σε κανέναν πλούσιο ηλικιωμένο που δεν δίνει πολλή σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες και κουτσομπολιά, ο ξένος μορφονιός ήταν το πιο τρελλό όνειρό της στην τωρινή κατάστασή της. Δεν θάχανε τέτοια ευκαιρία. Κάτι κόλπα ξέρανε οι γριές του νησιού, στεφάνι, ταξίδι στην Μπαρμπαριά και ποιος την πιάνει.. 

 

Η θειαΒιολέττα ανέλαβε την …επανόρθωση, ο γάμος έγινε, το πανηγύρι στήθηκε μια ο Σαΐντ δεν μέθυσε όπως ήταν το σχέδιο, αποδείχθηκε πολύ γερό ποτήρι. Δασκαλεμένη η Καλλονή έβγαλε όλη την θεατρικότητά της κι όλα τα κόλπα που διδάχθηκε, μέχρι και αίμα στο σεντόνι. Ο Σαΐντ δεν είπε λέξη, πήρε την γυναίκα του και γύρισε στην Μπαρμπαριά. Εκεί της θύμισε το μεγάλο και το μαύρο, σπάνιο μαργαριτάρι. Η Καλλονή από την αγωνία της τόχε σχεδόν ξεχάσει. Της είπε πως τα έχει εντοπίσει. 

 

 

Ηταν από τους άντρες που βαστούσαν τον λόγο τους κι’ η Καλλονή ήταν από τις γυναίκες που απερίσκεπτα ζητάγανε ότι περάσει απ’ το μυαλό τους, πολλές φορές χωρίς να το εννοούν. 

 

Στα λόγια συμφωνούσανε πλήρως, στις εικόνες στο μυαλό τους όμως οι διαφορές ήταν τεράστιες. 

 

Αυτή φανταζόταν κατ' αρχήν μια λεπτή χρυσή αλυσιδίτσα. Να συγκρατεί ένα μικρό μαύρο μαργαριτάρι και από αυτό να κρέμεται - δεμένο με πλατίνα – ένα πελώριο μαργαριτάρι στα χρώματα του ροδάκινου – ταίριαζαν τόσο με τα χρώματα του δέρματός της κι' ακόμα με το κυπαρισσί στα μάτια της. Καθόλου δεν νοιαζότανε που θα έβρισκε τέτοιο κόσμημα, ας το παράγγελνε. 

 

Κι’ αυτός το ίδιο ροδακινί χρώμα έβλεπε σ’ όλο το νερό σαν νάτανε ένα πελώριο μαργαριτάρι. Ηταν ο χώρος μιας θαλάσσιας σπηλιάς σχεδόν σφαιρικής, με την είσοδο στο πλάι και την μικρή στρογγυλή τρύπα στην κορυφή να αιχμαλωτίζει όλο το φως όταν ο ήλιος περνούσε από πάνω της. Ούτε αυτός νοιαζότανε που θα βρεθεί τέτοια θαλάσσια σπηλιά γιατί απλούστατα την είχε ήδη βρει. Το εσωτερικό της φαινότανε σαν ένα πελώριο μαργαριτάρι που επαναλαμβανότανε σε κάθε ασύννεφη μέρα του χρόνου για καμμιά ώρα προς το μεσημέρι. Την έβλεπε πλέον εκεί μέσα, ξαπλωμένη ανάσκελα στον πάτο της σπηλιάς με τα χέρια πλεγμένα στην κοιλιά της και τα μαλλιά να κυματίζουν ελαφρά στα υποθαλάσσια ρεύματα. Και εδώ τα χρώματα του δέρματος και των μαλλιών της ταίριαζαν με τις αποχρώσεις των νερών. Ηταν σαν να βρισκότανε μέσα ένα πελώριο μαργαριτάρι με τα μάτια κλειστά και το μικρό μαύρο αχινούδι στα μωβ χείλη στον ρόλο της μαύρης πέρλας. Φυσικά οι αχινοί δεν μπορούν να σκαρφαλώσουν γρήγορα όπως τα καβούρια και οι πορφύρες, κάποιος φαίνεται το είχε βάλει βιαστικά εκεί. 

 

Τα υπόλοιπα πτωματοφάγα θα ερχότουσαν μόνα τους, αργότερα...