Της Αγίας Αφροδίτης

Διήγημα μικρόν και ...υπερθρησκευτικόν (όπως λέμε υπερρεαλιστικόν, κάπως έτσι)

Χθες ήταν μια μέρα όπως όλες πλην διαφορετική όπως πάντοτε διαπιστώνουμε, γι αυτό κάθε μέρα έχει την ημερομηνία της, κι αν εξαιρέσεις κάτι ψιλομπερδέματα τα παλιά χρόνια με την αλλαγή του ημερολογίου και τους σκληροπυρηνικούς παλαιοημερολογίτες, η κάθε μια μέρα έχει την μοναδικότητά της σαν ημερομηνία.
Αυτά είναι τετριμμένες σοφίες που ενώ είναι βαθύτατα κατανοητές δεν υπολογίζονται στην σύγχρονη σκέψη...

Στο ξεκίνημα της μέρας, όπως κάθε σωστός άνθρωπος  που κάνει διακοπές βρέθηκα στο μέσον του Κρισσαίου κόλπου. Την προσοχή μου από τα λυθρίνια απέσπασαν δυο μύγες που βρέθηκαν μεσοπέλαγα, απορούσα πως. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, οι δυο μύγες ερωτοτροπούσαν συνεχώς χωρίς να ενοχλούνται από την παρουσία μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα να τις διώξω αλλά μετά θυμήθηκα τι έπαθε ο Πάντου στην Μαχαμπαράτα όταν σκότωσε δυο ελάφια την στιγμή της ερωτικής τους κορύφωσης και άφησα τα έντομα ήσυχα στην λατρεία της Αφροδίτης- πως αλλιώς να περιγράψω τις κολημένες τους κοιλιές. Γιατί βεβαίως η Αφροδίτη ήταν η θεά του έρωτα και της καρποφορίας, παντρεμένη μάλιστα με τον κουτσό και κακάσχημο Ηφαιστο  γιατί ο έρως χρόνια-συγγνώμην,  φάτσες δεν κοιτά...

Και μια που πιάσαμε τα περί καρποφορίας...

 

Αυτό, το μακρουλό και πιο χοντρό από την βάση των φύλλων της μπανανιάς πράμα, είναι το μπουμπούκι της μπανανιάς. Το ανακάλυψα γυρίζοντας από το ψάρεμα και συνειρμικά το θεώρησα σαν φυσιολογική κατάληξη του χάπενινιγκ με τις μύγες. Δεν ανθίζει εύκολα η μπανανιά στα μέρη μας, ούτε βέβαια ζευγαρώνουν οι μύγες σε βάρκες στη μέση του πουθενά.

Λογικό μου φαίνεται οι αρχαίοι ημών πρόγονοι να απέδιδαν τέτοια πράγματα σε θεότητες όπως η Αφροδίτη. Για κάθε φαινόμενο οι αρχαίοι είχαν και μια θεότητα και καθάριζαν. Σαν πολυθεϊστές δεν είχαν πρόβλημα με τους θεούς άλλων θρησκειών αντίθετα με τους μονοθεϊστές - ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού. Οι μονοθεϊστές ανέθεταν καθήκοντα αρχιστράτηγου στον θεό τους ο οποίος ώφειλε να κατατροπώσει τους αντίπαλους θεούς, αν έχανε έφταιγε ο λαός που έχασε την πίστη του ποτέ ο αρχιστράτηγος...

Μάλιστα και στις πολεμικές κραυγές τους ανακάτευαν τους θεούς τους, μερικές κατέληξαν σύγχρονα ονόματα. Αντίθετα οι πολυθεϊστές τα πολεμικά καθήκοντα τα είχαν αναθέσει στον μακράν χειρότερο εκπρόσωπό τους τον Αρη, που εκτός από θεός του πολέμου ήταν και αναμφισβήτητα ο θεός της βλακείας. Τέτοιες κασκαρίκες από θνητούς κανένας άλλος θεός δεν έπαθε - ακόμα τον δέρνει ο Διομήδης- αν εξαιρέσεις ίσως το γκάστρωμα της Αφροδίτης από κάποιον βοσκό. Ε, γι αυτό τους ζευγαρώσανε παρανόμως και τους έκανε ρεζίλι ο Ηφαιστος με το αόρατο δίκτυ του.

Επίσης οι πολυθείστές δεν μισούσαν αλλά σέβονταν τους άλλους θεούς. Στην Ιλιάδα διαβάζουμε τα παθήματα του Αχιλλέα όταν περηφανεύθηκε στον Αστεροπαίο πως ο δικός του παπούς και θεός είναι ανώτερος από τον ποταμό Αξιό, παπού του Αστεροπαίου. Τότε φούσκωσε το ποτάμι κι ο Αχιλλέας έκλαιγε σαν κοριτσάκι για να γλυτώσει από την οργή του κατώτερου θεού γιατί μπορεί να ήταν κατώτερος αλλά ήταν θεός κι όχι θνητός και οι δικοί του θεοί τον άφησαν να τυρρανισθεί μέχρι να μάθει να σέβεται και τους ξεπεσμένους θεούς.

Οι μονοθεϊστές επικράτησαν αλλά και οι πολυθεϊστές πήραν την μικρή εκδίκηση τους με τους πολυάριθμους αγίους και αγίες που χρειάσθηκαν να ανακυρηχθούν ώστε να καλύψουν τις ανθρώπινες ανάγκες, υποχρεώθηκαν οι μονοθεϊστές, πλην Εβραίων, να το κάνουν.

Μόνο που ενώ -σύμφωνα με τους ιστορικούς- έχουν αγιοποιηθεί πόρνες, δολοφόνοι, παιδοκτόνοι και λοιποί ανανήψαντες, δεν είχαν την γενναιότητα να ανακυρήξουν αγίους και τους εκθρονισμένους θεούς του Δωδεκάθεου και η καϋμένη η Αφροδίτη έμεινε αγία μόνο στη συνείδηση των ερωτευμένων.