Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Ιστορίες με αλάτι (6), τα ψάρια

Τα ψάρια

Τα χρόνια μετά την Κατοχή, λίγοι ήταν οι εγγράμματοι κι ακόμα λιγότεροι οι μορφωμένοι. Η ζωή όμως δεν εξαρτάται από τέτοιες "λεπτομέρειες" κι όπου απουσιάζει η επιστήμη, παρουσιάζεται η εμπειρία για να φτάσει στα ίδια - και μερικές φορές καλύτερα- αποτελέσματα χρησιμοποιώντας τον δρόμο της παράδοσης και της λαϊκής σοφίας. Γιατί η παράδοση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διατήρηση της καλύτερης μεθοδολογίας για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, μόνο που δεν γίνεται εργαστηριακά  με πειράματα, αλλά εμπειρικά.
Τότε λοιπόν, κανείς σχεδόν δεν ήξερε για τα ωμέγα λιπαρά των ψαριών που διαφημίζει σήμερα κάθε τυχάρπαστος ιχθυοπώλης για την πραμάτειά του, ούτε αν ο σκελετός τους είναι από κόκκαλα ή χόνδρους. Αυτά είναι δουλειά των επιστημόνων και καθορίζουν τις σημερινές τιμές που φυσιολογικά ακολουθούν την ζήτηση. Ηρθαν και τα ιχθυοτροφεία με την υπερπροσφορά σε τσιπούρα-λαβράκι να τα κάνουν φθηνότερα και από την σαρδέλλα επιτείνοντας την σύγχυση και την ανατροπή των πατροπαράδοτων διαχωρισμών.
.


Τα παλιά χρόνια ο πρώτος διαχωρισμός των ψαριών γινότανε από τον τόπο που ζούσανε. Τα αφρόψαρα, κοπαδιάρικα ως επί το πλείστον, ήταν τα φτηνιάρικα ψάρια, εθεωρούντο κατώτερης ποιότητας, με εξαίρεση κάποια μεγάλα όπως ο ξιφιός κι ο τόνος που πουλιότουσαν σε φέτες.. Λιπαρά ψάρια τα περισσότερα, έχουν ανέβει σήμερα πολλά σκαλιά στην προτίμηση των αγοραστών, εκτός ίσως τα σαφρίδια  που δεν αντέχουν τον πάγο και δεν εμπνεουν εμφανισιακά ή γευστικά. Αν όμως τα ψαρέψετε ή τα βρείτε πριν τα παγώσουν θα εκπλαγείτε από την νοστιμιά τους Τα περισσότερα αφρόψαρα δεν έχουν λέπια ή έχουν πολύ λίγα, θεωρούνται όμως πρωταθλητές σε περιεκτικότητα ωμέγα λιπαρών.



Τα πετρόψαρα ή καθαραντέρια ηταν και είναι τα κατ' εξοχήν χρωματιστά ψάρια. Και σε αυτά η εμπορική τους αξία έχει ανέβει πολλές σκάλες γεγονός που ωφείλεται περισσότερο στην υπέροχη γεύση τους και την εξοικείωση του καταναλωτικού κοινού με τα ψάρια. Ηταν μια καλή λύση ανάμεσα στα αφρόψαρα και τα πανάκριβα (τότε) βυθόψαρα, σήμερα τα εκλεκτά μέλη όπως σφυρίδα ή ροφός διεκδικούν τα πρωτεία στις τιμές. Στη γεύση, κατά την γνώμη μου, η μικρή και ταπεινή πέρκα (απάγωτη) έχει τα πρωτεία. Και τα πετρόψαρα έχουν λίγα λέπια, γενικά και εξυπακούεται πως ζουν σε βραχώδεις βυθούς. Τα εντόσθια τους μυρίζουν πολύ λιγότερο από τα εντόσθια των άλλων ψαριών.


Τα "καθαρόαιμα" ψάρια, λέγαν οι παλιοί, είναι τα βυθόψαρα ή πατόψαρα ή αλλιώς τα ψάρια που έχουν πολλά λέπια. Την αξία τους την καθόριζε το χρώμα τους, κάτι ανάλογο με τα μετάλια των αθλητών. Είχαμε τα "χρυσά" ψάρια όπως το φαγγρί, το λυθρίνι κι η συναγρίδα, τα "ασημένια" όπως η τσιπούρα, το λαβράκι κι ο σαργός και τα "τενεκεδένια" όπως η γόπα, το μυτάκι, ο σπάρος και άλλα. Επειδή οι αλανιάρες τσιπούρες έχουν πρακτικά εξαφανισθεί, τα πρωτεία της γεύσης πρέπει να παίζουν ανάμεσα σε μουρμούρα και νταβλιά θρεμμένο με καβούρια, άσχετα αν εγώ προτιμώ την πολύ λεπτή γεύση των λυθρινιών όταν ψήνονται απάγωτα, αμέσως μετά το ψάρεμα, ακαθάριστα, τυλιγμένα σε αλάτι μαζεμένο στις σχισμάδες των βράχων, χωρίς λάδι και χωρίς λεμόνι.




Μια κατηγορία μόνο του το μπαρμπούνι, ψαρεύεται πρακτικά μόνο με δίκτυα και  είναι το μοναδικό ψάρι που το κεφάλι τους δεν το τρώνε οι γάτες, Απλά, το τρώνε οι άνθρωποι για την νοστιμιά του. Δοκιμάστε τα τηγανισμένα με χοντρό σιμιγδάλι και συνοδεία πολύ παγωμένης ρετσίνας. Θα με θυμηθείτε.
Τα θαλασσινά ψάρια γίνονται νοστιμότερα αν ξεπλυθούν με θαλασσινό νερό και ακόμη νοστιμότερα αν αλατισθούν κατάλληλα μετά το καθάρισμα. Εννοείται όχι με αλάτι εμπορίου αλλά μαζεμένο κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού στων βράχων τις σχισμάδες.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου