Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

70 ετών...

.
Πολύχρονος !



Σαν ψέμματα μου φαίνεται πως πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη την μέρα του 65 όταν κάποιος συμμαθητής μου μου δάνεισε ένα ελ-πι εισαγωγής λέγοντας μου ότι είναι κάτι άλλο από τους Ρόλλινγκ  Στόουνς και τους Ανιμαλς που ακούγαμε ως τότε, τουλάχιστον είχαμε την ίδια άποψη για τους γλυκανάλατους Μπήτλς. Διαμορφωμένη τότε η μουσική κοινή γνώμη από τον Μαστοράκη και το ΜιούζικΜποξ είχε ξεκινήσει την χούντα στην μουσική πριν από τους συνταγματάρχες και φυσικά συνεχίσθηκε και την επταετία : όποια συγκροτήματα ή τραγουδιστές δεν του άρεσαν, δεν έπαιρνε την αντιπροσωπεία τους και τους έβρισκες μόνο στους σπάνιους και πανάκριβους δίσκους εισαγωγής- τουλάχιστον ήταν καλύτερης ποιότητας το βινύλιο. Ετσι  τραγουδιστές όπως ο Ντύλαν, ο Σλάϊ με τους ΦάμιλυΣτόουνς και άλλοι πολλοί έφθασαν στην Ελλάδα με την μεταπολίτευση και την ανάθεση του Τρίτου Προγράμματος στον Μεγα Μάνο Χατζηδάκι ενώ συγκροτήματα-θρύλοι όπως οι Μπήτςμπόϋς ή οι ΤζοϋςΝτιβίζιον παρέμειναν στο περιθώριο εξαιτίας της πολιτικής που είχε χαράξει και ακολούθησαν λίγο πολύ όσοι τον διαδέχθηκαν στα πράγματα.
Το ελ-πι ήταν το Another Side of Bob Dylan και το πρώτο τραγούδι που "έγραψε" ήταν το All I really want to do.Θυμάμαι ακόμα το σχόλιό μου : Ενας άνθρωπος που τραγουδάει έτσι και με τέτοια φωνή είναι ή απατεώνας τραγουδιστής ή μεγαλοφυία. Ποντάρισα στην δεύτερη επιλογή και δεν έπεσα έξω.


Είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος σήμερα ότι μέχρι το 75 σε όποιον μίλαγες για Μπομπ Ντύλαν στην Ελλάδα σε κοίταζε σαν ούφο. Μερικοί ψιθύριζαν ότι κάτι είχαν ακουστά, πρακτικά όμως η πρώτη επαφή τους έγινε με τα εξελληνισμένα "Αγγελος Εξάγγελος" και "Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής" του Σαββόπουλου.
Οπως μοιάζει απίστευτο ότι εκείνα τα χρόνια  στην Αθήνα είμαστε μόνο πεντ' έξη που λατρεύαμε τον Ντύλαν και μαζευόμαστε έξω από την Φιλοντίσκ και τα άλλα δισκάδικα που έφερναν δίσκους εισαγωγής να προλάβουμε να αγοράσουμε τα ένα-δυό αντίτυπα που έφθαναν αραιά και που. Το 68, έχοντας πλέον ισχυρή πρόσβαση στο πι-εξ, βρέθηκα σε θέση ισχύος. Επαιρνα τους δίσκους του Ντύλαν σε αμερικάνικη έκδοση-πριν καν κυκλοφορήσουν στην Ευρώπη. Κάλυψα τα μέχρι τότε δισκογραφικά κενά μου αλλά έχασα την επαφή με τους ομοιοπαθούντες, δεν χρειαζόταν να περνάω για να ρωτάω αν ήρθε καινούργια παρτίδα. Από τότε δεν υπήρξε δίσκος του Ντύλαν που να λείπει από την συλλογή μου, εκτός από τις συλλογές των χιτς. Μάλιστα το "Dylan and the Death" είχε "ξεφύγει" από τους εισαγωγείς και ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν παραγγελίας μου στο Μετρόπολις μια Μεγάλη Πέμπτη ελάχιστα χρόνια πριν την νέα χιλιετία.
Οντας περίπου μια δεκαετία μικρότερος από τον Ντύλαν εντυπωσιάσθηκα από τον τρόπο που  περιέγραφε και αντιμετώπιζε την ζωή σε κάθε ηλικία, καταγράφοντας τις εμπειρίες του και χωρίς να δίνει συμβουλές όπως νόμιζαν αρκετοί "αναλυτές" και "κριτικοί" του. Ισως η μοναδική εξαίρεση να ήταν στα τελευταία στιχάκια  "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest", ένα τραγούδι εναντίον των ναρκωτικών ουσιών
Well, the moral of the story
The moral of this song
Is simply that one should never be
Where one does not belong
So when you see your neighbor carryin’ somethin’
Help him with his load
And don’t go mistaking Paradise
For that home across the road
Μεγαλώνοντας πιο αργά από αυτόν διαπίστωνα πόσο δίκιο είχε ή καλύτερα ότι έβλεπε την ζωή με τα δικά μου μάτια, άρα οι εμπειρίες του μπορούσαν να γίνουν "οδηγός" μου, τηρουμένων βεβαίως αρκετών αναλογιών. Συγχρόνως η "υπόγεια" δράση της μουσικής του με οδήγησε και σε άλλα εξαιρετικά μουσικά μονοπάτια είτε σύγχρονα όπως του Χατζηδάκι με μια νέα, διαφορετική πιά γι' αυτόν ματιά ή του Fabrizzio de Andre είτε παλαιοτέρων όπως του Shubert ή του τιτάνα Verdi, σε μουσικές που είχαν αιτία να γραφτούν. Φυσικά τραγουδούσε διαφορετικά από τα πρώτα ελ-πί, γιατί τραγουδούσε πάντοτε  σε αρμονία με την ηλικία του και όχι βαστώντας ένα πετυχημένο εμπορικά στυλ.




Απειρες στιγμές στην ζωή μου μια κατάσταση χαράς, έρωτα, απογοήτευσης ή λύπης, μου έχει φέρει στο νου κάποιο από τα πολλά τραγούδια του. Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του πληροφορήθηκα για το τι θα ήθελε να τραγουδήσει ακόμη στην καριέρα του : τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά. Φαίνεται οι φρασούλες που έχει ενσωματώσει " Attendez-vous, s’il vous plait" και "My darling, je vous aime beaucoup" στο Black Diamond Bay από το Desire και "No Ilores, mi querida,dios nos vigila,soon the horse will take us to Durango,agarrame, mi vida,soon the desert will be gone, soon you will be dancing the fandango"  στο Romance in Durango από το ίδιο ελ-πι, δεν τον ικανοποίησαν. Ισως και ο τίτλος του δίσκου να ήταν συμβολικός για τις ξενόγλωσσες επιθυμίες του, ποιός να ξέρει. Την άλλη του πάντως επιθυμία την ικανοποίησε πέρισυ όταν κυκλοφόρησε τον δίσκο με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως θεωρεί αυτός ότι έπρεπε να εκτελούνται, ένα μικρό δείγμα  ακολουθεί :


Πάντως θεωρώ μεγαλύτερο προσόν του ότι δεν κόλλησε σε κάποιο από τα κατα καιρούς επιτυχημένα στυλ αλλά το άλλαζε πάντοτε όπως αλλάζει πάντοτε ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του και δεν μένει κολλημένος σε όσα πέτυχε ή ακόμα χειρότερα τα αναπαραγάγει. Γιατί τίποτε δεν είναι πιο ανούσιο από το ξαναζεσταμένο φαγητό και πιο απεχθές από ένα 70άρη που προσπαθεί να τραγουδήσει σαν 20άρης.
Και η δημιουργία των  τραγουδιών σαν την ζωή είναι πολλά και ορμητικά στα νιάτα, λίγα και μεστά στις μεγάλες ηλικίες. Γεράματα δεν υπάρχουν γιατί άμα ζεις σωστά σε κάθε ηλικία ξαναγεννιέσαι !!


Χρόνια Πολλά !!
.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ο ταξιδεμένος


.(Απόσπασμα)

Δεν εύρισκε άλλη λέξη από αυτήν να περιγράψει τον εαυτόν του, τις είχε ξοδέψει όλες στις συνανθρώπινες εμπειρίες του. Ετσι «βαρεμένοι» ήσαν όσοι είχαν το λογοτεχνικό ψώνιο και τρελαμένοι όσοι είχαν το μικρόβιο του τζόγου, αλλοπαρμένοι όσοι ναρκισσεύονταν στον καθρέπτη τους, «λεμονισμένοι» όσοι τάβαζαν με όλους και με όλα και κακιασμένοι όσοι αποζητούσαν τις στερήσεις της νιότης τους στα πρώϊμα και τα ύστερα γηρατειά.
Λογικές του φαίνονταν όλες αυτές οι παρεκτροπές από τον πολιτικά ορθό τρόπο ζωής, ήταν όμοιες με μονοπάτια που μπορούσε κάποια στιγμή να επιλέξει κάποιος, σαν βρέθηκε μπόσικος απ' την ανάγκη και θέλησε μ’ ομίχλη και ζαλάδα ν’ αποφύγει τον αδυσώπητο καθρέπτη της πραγματικότητας.
Τελικά ο καθένας τράβαγε τον μοναδικό του δρόμο, δινότανε με πάθος στην επιλογή του κι αδιαφορούσε για τις άλλες πλευρές, καλές και κακές, της ζωής του.
Εκτός από αυτόν.
Γιατί ήταν ο μόνος που γνώριζε πως κανένα από τα κουσούρια του δεν τον χαρακτήριζε, αν ήταν προσόντα θα χαρακτηριζότανε ως «πολυσχιδής», αλλά μιας που μόνο όλα μαζί τον ζωγράφιζαν και μιας που ήταν σαν να περπατούσε σε πολλά μονοπάτια συγχρόνως, μόνο η λέξη ταξιδεμένος θεωρούσε πως μπορούσε να τον αντιπροσωπεύσει.
Την είχε ανακαλύψει ξαφνικά σε μια κρίση επαναπροσαρμογής στην πραγματικότητα του καθώς βημάτιζε στην σαλονοτραπεζαρία . Ηταν μόλις πάτησε το κενό στο πάτωμα που σχημάτιζαν τα δυο χαλιά και βρέθηκε ένα- δυο εκατοστά χαμηλότερα από το προηγούμενο υψόμετρό του. Μπορεί να ήταν τελείως συμβολικό αλλά αισθάνθηκε σε πλήρη επαφή με την γη και την πραγματικότητα. Ηταν σαν να ξεμέθυσε ξαφνικά. Εκανε ένα σύντομο απολογισμό της κατάστασής του, λογοτεχνικά, οικονομικά, αισθηματικά, κοινωνικά και από θέματα υγείας. Αισθάνθηκε να καταρρέει, δεν είχε από κάπου να πιαστεί.Μ’ ένα απελπισμένο βήμα έβαλε τα πόδια του ξανά πάνω στο χαλί και γύρισε στην θολούρα του, αυτή που τον κρατούσε γερά μεσ' στην ζωή.
Ηταν πλέον ένας ταξιδεμένος.